Inhoud
Waar zijn jouw tranen?
Negen jaar geleden lag mijn moeder na een hartinfarct op de intensive care. Mijn zus en ik hadden ’s avonds nog een gesprek met de arts. Nee. Het zag er niet naar uit dat mijn moeder weer zelfstandig zou gaan ademen. Wij moesten op het ergste voorbereid zijn. Intens verdrietig gingen wij naar het huis van mijn zus. Die avond belden wij familie en vrienden om te vertellen dat het niet meer goed zou komen.
Slappe lach
Daarna volgde de slappe lach. Niet een beetje giechelen, maar urenlang hopeloos dubbel liggen. Heel gek en op de een of andere manier erg troostend.
De volgende dag liep ik het ziekenhuis binnen om te horen dat mijn moeder van de beademing was afgehaald.
Niet omdat zij dood was, maar omdat ze plotseling toch zelf was gaan ademen. Daarna was het een lange weg, richting huis. Mijn moeder is er nog steeds.
Huilen in het openbaar
Ik ben niet zo goed in huilen in het openbaar. Zelfs toen mijn vader stierf heb ik niet in het openbaar gehuild. Wel toen mijn kat stierf. Op de een of andere manier vond ik dat dat wel mocht. Waarom dan niet bij mijn vader? Geen idee.
Huilen in mijn eentje
Ik huil niet in het openbaar over de MS. Ik zou niet durven. Maar het verdriet daarover zit soms net om de hoek. Het overvalt mij in de auto, tijdens het koken, als ik een verdrietig liedje hoor. Liedjes zijn altijd oppassen geblazen. In mijn eentje kan ik heel goed huilen.
Beertje in de sneeuw
Wat het helemaal zo lastig maakt: ik huil nogal snel. Bij het afzwemmen van mijn zoontje. Toen hij afscheid nam van de basisschool en zijn meester zulke lieve dingen over hem zei. Toen mijn dochtertje spontaan begon te dansen voor een mevrouw in een rolstoel. Als ik een klein beertje buitelingen zie maken in de sneeuw.
Ik heb dat van mijn vader. Hij citeerde altijd Willem Kloos: “Ik ween om bloemen in de knop gebroken.” Lees hier het hele gedicht
Hoe diep zitten jouw tranen?
Lach jij erover heen? Zeg je stoer dat er ergere dingen zijn? Ik raad het je niet af. Niets zo verdrietig als afhakende vrienden omdat jij je niet in kon houden en je tranen over hen heen stortte. Het is echt beter niet altijd te laten merken dat je verdrietig bent, omdat die rot ziekte niet weg wil gaan. Omdat je vaak zo moe bent. vaak pijn hebt en jij je daar heel eenzaam in voelt. Verdriet over verlies van een dierbare schijnt ook een houdbaarheidsdatum te hebben. Dat is geen onwil. Het leven gaat gewoon verder, ook al voelt het missen voor jou nog zo diep.
Weet waar je tranen zitten
Maar weet wel waar je tranen zitten. Neem jezelf niet in de maling. Praat met iemand die je niet afwijst als je klaagt. Schrijf het op. Schreeuw het uit. Huil jezelf in slaap. Geef jezelf dat even. Daarna kun je weer verder met sterk zijn.
