Inhoud
Steek je kop niet in het zand
Jaren geleden kreeg ik al symptomen die ik achteraf herken als eerste tekenen van MS. Zo kreeg ik in 2009 een enorme oogontsteking. Potdicht zaten mijn ogen. Wekenlang vertoonde ik mij met een zwarte zonnebril op mijn neus. Ik zag er erg maffia uit.
Dit kan spontaan gebeuren, maar is ook bekend als een van de eerste tekenen van MS.
Toch merkte ik dat die collega sneller de trap afvloog
In diezelfde tijd rende ik, samen met een collega, de trap af. De collega was 10 jaar ouder dan ik en had overgewicht. Ik was 31 en deed drie maal per week aan aerobics. Daarnaast deed ik dagelijks spieroefeningen. Toch merkte ik op dat die collega sneller van de trap afvloog dan ik. Ik vond dat raar.
Het was 2010. Ik was zwanger van mijn tweede kind en viel ik een paar keer op straat. Na de zwangerschap kon ik dit niet meer wijten aan mijn dikke buik.
De neuroloog raadde een scan aan. De eerste scan van mijn rug: niets te zien.
Alle alarmbellen hadden moeten gaan rinkelen
Goed nieuws, maar het vallen ging door. Alle alarmbellen hadden nu wel moeten gaan rinkelen: er is iets fout in je lichaam. Waarschijnlijk in je hoofd. Doe iets! Het duurde nog maanden voordat ik het vonnis MS kreeg. Al die tijd had ik mij moeten verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid. Maar ik deed het niet. Ik stak mijn kop in het zand. Het zal vast wel weer over gaan, dacht ik.
Ontzettend duur
Hoewel ik mij bij de start van mijn bedrijf wel in WAO verzekeringen had verdiept, had ik het steeds uitgesteld. Het is namelijk ontzettend duur. Als startende ondernemer bijna geen haalbare kaart.
Om de reden is 60% van de ZZP’ers niet verzekerd. En ik weet wel dat verzekeren niet zaligmakend is. Verzekeringsmaatschappijen hebben immers liever betalende dan incasserende klanten.
De haren uit mijn hoofd
Toch kan ik mezelf elke dag de haren uit mijn hoofd trekken, dat ik mij niet verzekerd heb. Als ik niets verdien ben ik volkomen afhankelijk van mijn man. Er schijnen nog steeds echtparen te zijn die hier vrijwillig voor kiezen. Ik niet. Mijn vader werkte bij het ministerie van Emancipatiezaken. Hij zei altijd: je kunt beter je eigen broek ophouden.
Het gaat steeds minder goed
Ik doe mijn best dat nog steeds te doen, maar het wordt steeds moeilijker. Mijn lichaam kan steeds minder: lopen gaat steeds moeilijker, ik heb steeds minder energie, ik denk steeds trager en ik heb alleen maar uitzicht op verergering van deze symptomen, want ik heb PPMS. Dat betekent: geen schubs, maar langzaam en zeker achteruit kachelen. Er is geen uitzicht op verbetering. Voor PPMS zijn geen medicijnen. Zelfs de farmaceutische industrie ziet geen brood in ons.
Niet werken is niets verdienen
Maar als ik mijn kop niet in het zand had gestoken, was ik in elk geval voorlopig verzekerd geweest van een basisinkomen. Dan had ik wat meer lucht gehad. Nu is niet werken niets verdienen. Dat is een angstig vooruitzicht. Vooral omdat een chronische ziekte nogal schadelijk is voor je huwelijk. Het geeft spanningen waardoor je juist nog meer smacht naar een zelfstandige (lees: gelijkwaardige) positie.
Doe niet als ik
Daarom: doe niet als ik. Steek je kop niet in het zand. Denk niet: ik ga een paar uur minder werken en dan lost het probleem zich vanzelf op. Denk niet: mijn man/vrouw zorgt voor mij en ik hoef nergens op voorbereid te zijn.
Bekijk het zakelijk
Bekijk je eigen situatie van een zakelijke kant: hoe is de situatie nu en wat is de prognose. Win een objectief advies in.
Je hoeft dat niet op te volgen, maar dan heb je in elk geval iets te kiezen. Die kans heb ik mezelf ontnomen.
Lees hier meer over verzekeren voor zzp’ers.
