Multidisciplinaire behandeling chronische ziekten

In Nederland hebben officieel 5,3 miljoen mensen een chronische ziekte. Bovendien hebben bijna 2 miljoen mensen  meer dan één chronische ziekte. Elk jaar komen er 2% nieuwe chronisch zieken bij.

Farmaceutenhemel

Ik heb al eerder gezegd dat dit geweldig is voor de farmaceutische industrie.  De mogelijkheden zijn eindeloos. Iedereen wil van zijn klachten af. Dat lukt soms niet, soms voor een deel, maar het kan altijd beter. Patiënten zijn daarom zeer gemotiveerd om weer een nieuw middel te proberen.

Artsen willen graag hun patiënten helpen en schrijven veel pillen en behandelingen voor. Artsen worden niet beloond voor preventie. Integendeel: Ze krijgen meer betaald als ze meer voorschrijven.

Voeding en beweging

Ik hoorde laatst dat reguliere artsen in hun opleiding maar weinig les krijgen over voeding (4 uur gedurende de hele opleiding las ik!). Ik weet niet in hoeverre dit klopt, maar als ik naar mijn eigen ervaring kijk,  vind ik het niet onaannemelijk.

Mijn neuroloog heeft er nog nooit iets over gezegd. Ook mijn revalidatiearts niet en de fysiotherapeut niet.

Als ik zelf iets zeg over beweging en gezond eten zijn zij het van harte met mij eens.

 

Geen beleid

Maar het is geen beleid. Er is geen gezamenlijk plan om chronisch zieken zo gezond mogelijk te maken met gezonde voeding en meer bewegen. Nu hebben ze in mijn ziekenhuis ook geen multifunctioneel team. Te duur zeggen ze. Daar geloof ik niets van. Dat is korte termijn denken. Als je naar de lange termijn kijkt en focust op preventie van het escaleren van fysieke klachten, dan ben je als maatschappij uiteindelijk goedkoper uit. Mensen kunnen dan langer blijven werken met een chronische ziekte. De kwaliteit van het leven van chronisch zieken zal sterk verbeteren.

 

Naar ons luisterde hij niet

Mijn vader was Parkinson patiënt. Hij  werd steeds dikker. Hij bewoog ook steeds minder. Af en toe kreeg hij dan weer een fysio traject: een paar maanden  zwemmen in een warm zwembad of gezellig met de fysiotherapeut fietsen op zo’n leuke ligfiets. Altijd eindigde de therapie na een tijd. Er werd hem niets gevraagd of aangeraden over beweging en al helemaal niet over voeding. Naar ons luisterde hij natuurlijk niet. Volgens mij kan dat heel anders.

 

Mijn idee voor helpen chronisch zieken

Stap 1 na de diagnose zou moeten zijn:

In kaart brengen van iemands levenswijze: (roken, alcohol,  sporten, eetgewoonten, geestelijke gezondheid). Overleg over patiënt in een multifunctioneel team.

 

Stap 2:

Een advies op maat op het gebied van levenswijze, voeding, bewegen, geestelijk leven. Veel patiënten hebben in het begin weerstand. Ik had dat zeker. Daarmee moet rekening worden gehouden, omdat het een deel is van het verwerkingsproces.

Stap 3:

Een plan maken samen met de patiënt: over al deze onderwerpen. De vraag voor de patiënt is:

Hoe pas ik mijn leefwijze op zo’n manier aan dat:

• Mijn fysieke klachten geminimaliseerd worden
• Ik zo min mogelijk medicijnen nodig heb
• Ik optimaal kan blijven werken

Stap 4:

Het plan uitvoeren, waarbij het overzicht bijvoorbeeld ligt bij een verpleegkundige. Het contact met de verpleegkundige kan grotendeels via Skype verlopen. Er kan ook een groep worden gemaakt in Whats App of in Facebook, waar mensen vragen kunnen stellen, ervaringen kunnen uitwisselen. Dat soort groepen bestaan nu al, maar het zou fijn zijn als iemand met medische kennis kan meekijken en adviseren.

 

Ik ben ervan overtuigd dat dit alles zal leiden tot minder fysieke klachten, minder medicijn gebruik, minder doktersbezoek en een daling in de kosten.

Het zou goed zijn als ziekenhuizen, artsen en de overheid op deze manier naar ziekten gaat kijken.  Medeverantwoordelijkheid en meer regie over de ziekte bij de patiënt zelf.

Waarom wachten op nieuw beleid?

Maar, waarom zou je wachten op de overheid, of op medici? Je kunt als patiënt de regie terugnemen.

Stel jezelf om te beginnen de vraag:

Hoe pas ik mijn leefwijze op zo’n manier aan dat mijn fysieke klachten geminimaliseerd worden en ik zo min mogelijk medicijnen/behandelingen nodig heb?

Dat is je uitgangspunt. Stel die vraag aan iedereen die professioneel met jou te maken heeft. Ze zullen vast even raar opkijken. Dat deden ze bij mij ook. Maar uiteindelijk kreeg ik van de fysiotherapeut bruikbare oefeningen, van de huisarts een recept voor een medicijn dat goedkoop is. Het patent is namelijk verlopen. Het wordt daarom nog nauwelijks voorgeschreven en ook niet vergoed.

Ik stopte mijn medewerking aan alle onderzoeken die interessant zijn voor de statistieken, maar die mij niet verder hielpen

Ik zei alle onderzoeken af die interessant zijn voor de statistieken, maar die mij te veel tijd kostten, die ik beter kon besteden. Een resultaat is dat ik nu weer zit te schrijven om 22 uur ’s avonds, terwijl ik een paar maanden geleden alleen maar apathisch voor de tv kon hangen als ik de kinderen naar bed had gebracht. Ik stop nu trouwens wel, want Regelmaat blijft belangrijk en 22 uur is door de weeks mijn bedtijd.