The sixth sense uit 1999. Heb jij die film ooit gezien? Ik vond hem dood eng.
Het verhaal:
Malcom Crowe (Bruce Willis) is een kinderpsycholoog die op dezelfde avond een prijs ontvangt dat hij wordt bezocht door een zeer ongelukkige ex-patiënt. Na deze ontmoeting neemt Crowe de taak op zich om een jonge jongen te genezen met dezelfde kwalen als de ex-patiënt (Donnie Wahlberg). Deze jongen “ziet dode mensen”. Crowe brengt veel tijd door met de jongen tot grote wanhoop van zijn vrouw (Olivia Williams). Cole’s moeder (Toni Collette) is ten einde raad met wat ze moet doen aan de toenemende problemen van haar zoon. Crowe is de enige hoop van de jongen.
Zo lijkt het een (kwaliteits)horrorfilm. Het appelleerde volkomen aan een oude kinderangst:
Cole ligt in bed en je hoort zijn moeder rommelen in de keuken. Hij loopt naar de keuken. Ze draait zich om. Het is zijn moeder niet. Hij ziet dode mensen en dat is pas aan het begin van de film.
Als ik ‘s avonds bang was en naar beneden wilde gaan om mijn moeder te zien, dan durfde ik niet naar beneden te lopen, want stel je voor dat ze het niet was.
Hoe dan ook. Ik had een verleden met een angststoornis en die was, voor een paar weken, ‘s nachts helemaal terug.
Ik heb helemaal geen zesde zintuig meer.
Sinds kort ben ik er achter dat bij mij als MS-patiënt het 6de zintuig niet meer werkt: het 6de zintuig is het ‘weten’ dat er een stoep aankomt of een hobbel in de weg. Ten eerste was ik me nooit van dat zintuig bewust. Ten tweede vind ik het een ontdekking dat ik er een heb gehad. Elke stap gaat nu niet meer automatisch. Mijn bewustzijn moet de kuil in de weg registreren, anders val ik. Lopen in het donker wordt zo ook een groot avontuur.
Herken jij dit? Ik ben benieuwd of het ook bij andere ziekten voorkomt en hoe iedereen die het treft ermee omgaat.
