Dit blog gaat via Podcasts, naar mijn moeder, die aan het dementeren was en eindigt met haar overlijden en wat alles te maken heeft met eigenliefde en met de dood.

Liever Podcasts dan Netflix

Ik vergeet alles om me heen als ik een  geweldige podcast luister. Het is zelfs zo erg dat ik nauwelijks tv of Netflix kijk en mij elke dag verheug op een avondje podcast luisteren. Als ik ’s nachts wakker word, luister ik, want anders ga ik piekeren. Ik heb nogal wat om over te piekeren, namelijk.

De magie van Podcast

Een Podcast kan een wekelijks gesprek zijn, spannend of grappig verhaal, of eentje om je aan te zetten tot diep nadenken.

Gisteren ontdekte ik ‘Van dag tot dag’. Een podcast over rouw.

Dementerende moeder

Dat komt omdat mijn moeder plotseling versneld aan het dementeren is.  Dat voelt als rouw, omdat ze niet meer is wie ze was. Haar felheid, haar altijd tot actie bereidheid. Het is verdwenen. Er is nu nog een lief kwetsbaar vrouwtje over. Dat niet meer praat over verpleeghuizen als oorden waar ze niet in wil.

Felle tante is verdwenen

“Maak me dan maar af. Daar heb ik geen zin in.” Dat was Mama nog geen jaar geleden.

Mijn moeder was een felle tante. Veel gegodver, bekijk het even en rot op. Dat was niet altijd leuk, maar nu mis ik het.

Het dociele vrouwtje van tegenwoordig krijgt 4x per dag thuiszorg, omdat ze niet meer zindelijk is en vindt een verpleeghuis misschien maar beter. Lopen, opstaan is allemaal een uitdaging. Vechtlust is helemaal verdwenen, net als eetlust trouwens. Ze woog laatst nog 40 kilo, zei ze giechelig.

Nu is het dus wachten op een plek in een verpleeghuis.

Door deze podcast kreeg ik weer een beetje hoop.

Podcast over rouw https://ap.lc/LF5sd

Daarin werd Adelheid Roosen geciteerd die zelf jarenlang voor haar demente moeder zorgde. Ze zei: Het toverwoord is kleinschaligheid. Ze doelde op een passend verpleeghuis voor een dementerende dierbare.  Het was trouwens  Cox Habbema die dit vertelde en die drie keer van dichtbij het ziek zijn en overlijden van een dierbare had meegemaakt.

Ok we gaan dus op zoek naar kleinschaligheid. Dat kan ik doen. Ik kan al zo weinig doen met mijn MS, zodat alles op mijn oudste zus neerkomt (mijn jongste zus heeft een andere moeder).

Vandaag weer slecht nieuws Mijn moeder is al 3 dagen haar bed niet uit geweest ze zegt dat het teveel pijn doet. Zij heeft het verleden en heup gebroken en het lijkt erop alsof zij op haar hersenen niet snappen dat dat inmiddels allemaal genezen is en ze blijft dus hele tijd pijn houden.

VR-bril is te laat

Ik had voor haar al geregeld een Virtuel Reality bril met een therapie erbij zodat je minder pijn krijgt maar aangezien ze aan dementeren is dat soort gaat dat haar cognitief gewoon boven de pet ontzettend jammer want het is een nieuwe therapie vrij nieuw en ook vrij effectief 80% van de mensen die en die therapie daarbij krijgt vermindert daarbij pijn en dat is natuurlijk hartstikke belangrijk. Helaass te laat bedacht.

 We zitten op een doodlopende weg

Ik weet niet waar die heen gaat ik heb er geen goed gevoel over. Mijn zus, ondertussen, loopt alles met iedereen te regelen overlegt met thuiszorg met de huisarts met de verpleegkundige met specialisten en loopt zichzelf voorbij. Ze  zegt gisteren tegen mij: ‘ ik heb er nu genoeg van Ik ga in een hotel wonen en een boek lezen.’  Ik moest er om lachen maar ik snap wel wat ze bedoelt.

Wat voel ik

Snap ook helemaal niet meer wat ik zelf het over voel. Ik mailde mijn tante daarover die in de VS woont en zij voelde verdriet maar het rare is, ik voel dat helemaal niet.  Ik ben alleen alleen maar bezig met soort survival. Ik heb nog een heleboel andere dingen aan mijn hoofd dan mijn moeder zoals mijn  zoon en mijn eigen fragiele gezondheid.

Niet zoveel tijd voor verdriet

heb ik. En ik vraag me af wat dat te maken heeft met van jezelf houden, eigenliefde, om jezelf ook het verdriet te gunnen. Ik denk dat het natuurlijk belangrijk is maar dat is wel zo dat je dat alleen maar kan doen in je eigen tijd op het moment dat je er echt aan toe bent.

Opgenomen

Een dag later is Mama in het ziekenhuis opgenomen. De dokter wil toch verder onderzoek. Thuiszorg stuurde een foto van mijn lachende moeder, op een brancard. Deze dame heeft er zin in, zo te zien. Wat? Ja echt.

soms op stil  uurtje in de nacht of gewoon overdag ik  staar in de verte.  Dan denk ik: God wat word ik hier verdrietig van. Soms breek ik. Meestal blijf ik staren.

Midden in een gesprek denk  ik ineens:  nu ga ik huilen. Maar ik doe het niet.

Dit is gewoon een verwarrende tijd waarin je niet weet wat te voelen. Het lijkt allemaal niet echt. Of eigenlijk. Ik weet niet wat ik voel.

Ik weet dat dat ik daar normaal gesproken verdriet over zou hebben maar daar heb ik geen ruimte voor dus ik  ram maar door in mijn hoofd enin mijn geval was ik blij dat ik iets kon doen.

Verpleeghuizen Flow

Ik zocht  kleinschalig verpleeghuizen. Ik werd enthousiast en raakte helemaal in de Flow. Dan ga ik altijd meteen heel fanatiek zoeken en toen had ik een paar gevonden en had gehoord door Corona meer kans op plaatsing omdat mensen niet naar verpleeghuis durven gaan.

Verdwenen flow

Maar ja. Mama ligt in het ziekenhuis. De flow  is natuurlijk nu ook helemaal weg en we blijven in verwarring en angst en ook al zo boos, maar op wie? dat weet ik eigenlijk niet

Eigenliefde en de dood

En waar is dan mijn eigenliefde gebleven op zulke momenten?

Ergens onder een steen, vermoed ik. Armen om mijzelf heen slaan. Het helpt een beetje. Door alles heen blijven zeggen: Ik hou van mij. Voor altijd. Ik houd van mijn Mama. Voor altijd.

En toen stond alles stil. Mama overleed op 28 juni 2020

Lees ook mijn blog naar aanleiding van het overlijden van mijn vader.

Wat is jouw ervaring met eigenliefde en de dood? Herken je mijn verhaal of is het bij jou heel anders gegaan? Ik kijk uit naar jouw reactie: