Bang zijn en toch in actie komen

Angstaanvallen. Ze gingen vanaf mijn 15^de een allesoverheersende rol te spelen in mijn leven.

• Hoe ik er vanaf kwam
• Wat ik nu doe als ik bang ben.
• Angst voor verlies van een vriendschap
• Actie

Ik was bang op straat.  Ik weet niet precies waarom, wanneer  waarmee en hoe het is begonnen. Het sloop erin, denk ik.

Ik ben er wel uitgekomen hoor, uiteindelijk. Ik was 25, had veel therapie gehad. Door medicijnen kwam ik heel snel van mijn angsten af. Zo simpel. Al die jaren angst voor buiten, voor mensen, voor het onbekende. Pillen waren het begin van de oplossing.

Een angstig mens

Wat betreft angstaanvallen realiseer ik me steeds meer dat die niet helemaal verdwenen zijn. Jarenlang dacht ik dat het over was. Maar ik ben eigenlijk nog steeds een angstig mens. Ik ben gewoon voor zoveel dingen bang. Ik leer nu pas dat ik van mezelf kan houden met al mijn angsten. Ik veroordeelde het altijd en nog steeds. Het lukt ook steeds beter om bang te zijn en toch in actie te komen.

Het is niet stoer om bang te zijn.

Ik vind het ook rot voor mijn kinderen. Voel me vaak een moeder van niks, die veel besluiten heeft genomen uit angst.

Dat is geen voorbeeld voor kinderen. Aan de andere kant: van jezelf houden is ook van jezelf houden met al je tekortkomingen. Laat ik dat voorbeeld dan zijn voor mijn kinderen. Ik ben bang en dat is ok. Het hoort bij mij. Het is niet anders. En, zoals ik ooit las in Lawines razen, van Ann Rutgers van der Loef.  Als je niet bang bent is het niet zo moeilijk om moedig te zijn. Als je bibberend een stap zet die je niet durft. Dan is dat pas lef hebben.

Grappen

Ik luister veel naar de geweldige Podcast ‘De eeuw van de amateur’ (de podcast over àlles), van Botte Jellema, Ype Driessen en Paulien Cornelisse. Daarin praat  Ype vaak over zijn angsten. Hij heeft  er altijd last van,  maar dat niet alleen. Hij accepteert dat ook gewoon helemaal van zichzelf en kan er tegelijkertijd grappen over maken. Ik ben er eigenlijk jaloers op.

Weglopen

Ik dacht lange tijd:  ik heb mijn angsten overwonnen, Maar eigenlijk heb ik ze maar voor een deel overwonnen. Ik ben niet meer zo bang voor het donker, ik heb ontslag genomen, toen ik ongelukkig was in een baan en nog een heleboel andere dingen. Maar ik loop verder nog steeds voor een heleboel dingen weg. En ik heb vaak mijn kop in het zand gestoken en net gedaan of ik iets wel of niet wilde, terwijl ik maar een motief had: angst.

Ype zegt : ‘ik ben ik bang. Dat  durf ik niet’ Gewoon als feit en als er iets dat hij ook wel van zichzelf accepteert.

Dat je accepteert dat je een angstig mens bent en dat ook onder ogen durft te zien, dat is veel belangrijker, want anders blijf je weg lopen voor je angst en dan ga je die  niet onder ogen zien.

Nog steeds lastig

Ik heb bijvoorbeeld nog steeds last dat ik post soms niet over durft te maken of dat ik mensen niet durft te bellen

Vriendschap voorbij?

Ik heb van een vriendin, die ik al bijna 30 jaar ken, al lang niets gehoord. Dat was tot voor kort geen zorg. We spraken elkaar soms een half jaar niet. Maar de laatste tijd vraag ik mij af: Wat is er aan de hand? Ze heeft mij niet gecondoleerd met het verlies van mijn moeder terwijl ik haar juist wel een bericht had gestuurd.

Eerder reageerde ze niet op mijn felicitatie met haar verjaardag en liet niks horen toen ik jarig was. Niets verontrustends, maar het negeren van de dood van mijn moeder, die ze ook kende, is raar.

Op zijn zachts gezegd.

Toen mijn vader, 8 jaar geleden, overleed, was ze nota bene op de begrafenis.

Mijn moeder dood negeren voelt eigenlijk alsof iemand tegen je zegt ik wil niks meer met jou te maken hebben. Ik weet trouwens zeker dat ze al mijn boodschappen heeft gelezen.

Ik weet niet waarom dit gebeurt en ik vind het heel pijnlijk maar ik durf  niet te bellen.

Moed  vind ik echt een heel moeilijk ding.

Ik zou zo graag meer moed willen hebben in mijn hart Ik ben altijd heel jaloers op mensen die minder bang zijn of die wel bang zijn maar die die het overwinnen

Angst negeren

Angst heb ik vaak geprobeerd te ontkennen en dat is, denk ik, niet het beste middel.  je kan veel beter je eigen angsten onder ogen zien en er misschien ook open over zijn tegenover andere mensen. Het nadeel is  als je zegt ik ben bang is dat sommige mensen adviezen gaan geven en dan hèb je daar  juist niks aan.

Het voordeel is dat mensen je kunnen steunen en daar heb je juist veel aan.

Dus.

Checken of de vriendschap over is.

Ik vind dat eigenlijk verschrikkelijk als ik als ik haar kwijt ben en daar lijkt er wel op. Daar voel ik me heel verdrietig over, maar tegelijkertijd durf ik niet te checken of het echt zo is of dat er gewoon iets anders is, dat niets met mij te maken heeft.

Maar als iemand je niet eens condoleert met het overlijden van je moeder dan moet er toch iets zijn, zou ik zeggen. Ik weet niet of ik het aankan van als ze zegt:  ‘Ik ga een nieuwe fase in mijn leven in. Ik ga mensen  afstoten waar ik niks aan heb en, nou ja, daar ben jij bij. Toedeloe.’

Dit gezegd hebbende moet ik natuurlijk wel in actie komen.

To do: vriendin bellen en vragen hoe het met haar gaat.

Doel: erachter komen of wij nog vrienden zijn.

Wanneer? Volgende week maandag. 10 augustus, bellen uiterlijk in de avond om 21.30

Vooraf: rustig ademhalen.

In elk geval: trots zijn op de actie, ongeacht de uitkomst.

Bang voor actie met mogelijk pijnlijke gevolgen?

Bang zijn en toch in actie komen, lijkt dat voor jou soms onmogelijk?

1. Plan de actie in. Zet het in je agenda.
2. Beschrijf precies op papier wat je gaat doen en waar je bang voor bent.
3. Op geplande dag en tijd: Focus 10 minuten op je ademhaling. Simpelste manier is om te gaan liggen en 4 tellen uit te ademen, 4 tellen rust, 4 tellen inademen, 4 tellen rust, net zo lang tot je je rustig voelt om in actie te komen.
4. Voer je actie uit
5. Wees trots op je actie, ook als het niet goed afloopt.

Update

Nu weet ik het zeker. Betreffende dame plaatste ineens een bericht op FB, waar ze normaal nooit iets plaatst. Was iets over dorp waar zij woont uitgeroepen tot mooiste dorp. Het dorp ligt in Spanje. Daar is ze dus naar toe verhuisd, zonder het mij te melden. Ik weet niet eens waar ze woont. Ik wist wel dat ze plannen hadden. Heb zelfs een tekening van het huis gezien dat ze gingen laten bouwen.

Pijnlijk

Ze had het veel subtieler kunnen laten doodbloeden. Ze hoeft heus niet bang te zijn dat ik wil komen logeren.

Haar man deed de laatste keer al zo afstandelijk tegen mij. Dat vond ik toen een beetje vreemd. Een half jaar daarvoor had hij nog zitten huilen, omdat hij bang was dat hij kanker had. Hem kende ik bijna net zo lang.

Ik ga nog wel bellen/mailen/appen, maar haar bedoeling is duidelijk.

Het heeft geen haast. Te veel andere dingen aan mijn hoofd. Zij waren ouder dan ik, van de Babybooom generatie.

Ken je die? Brigitte Kaandorps onvergetelijke sketch:

Want het belangrijkste is: lach erom, ook als het niet goed afloopt.

Zaken die ik aan mijn hoofd heb

Die zijn belangrijker om te overwinnen. En dat doe ik.

Lees ook mijn blog:

Corona met groeimindset

Hulp nodig? Zoek hier een therapeut gespecialiseerd in angst- en paniekstoornissen: https://ap.lc/Ha6cH