18 maart Internationale dag van de slaap
Slapen is wel een dingetje voor mij.
Als kind was ik, zoals zoveel kinderen, bang voor het donker. Verdrietige gedachten, hielden mij ook vaak uit de slaap. Ik dacht er dan aan dat ik dood ging en dat de wereld gewoon verder zou draaien zonder mij. Dat ik niet meer mee zou kunnen doen. Ik was toen 5 jaar. Toevallig dezelfde periode dat mijn ouders uit elkaar gingen.
Ik kan mij verder jaren herinneren dat ik ’s nachts wakker werd en de rest van de nacht doorbracht met een boek. Een andere herinnering is op het vliegveld van Tel Aviv: slapend op mijn rugzak. Een beetje hard, maar gezellig in de drukte. Of het vredige in slaap vallen als we ’s avonds naar huis reden na een bezoek aan mijn Oma. De lichtjes om ons heen en wij drieën: mijn moeder mijn zus, veilig in de auto. Heerlijk was dat.
Kussengevecht
Slapen ging ook goed op schoolreisje. Ik miste dan het kussengevecht omdat ik lekker in slaap was gevallen in de slaapzaal met 30 kinderen.
Hoe ik nu slaap? Het verdient geen schoonheidsprijs, maar het is te doen. Ik slaap door de MS nooit een nacht door. Soms heb ik last van krampen. De pillen tegen rusteloze benen helpen maar 4 uur, dus daarna word ik altijd wakker. Het helpt dan het beste om beneden voor de televisie te hangen op de bank. Zo val ik dan vaak weer in slaap.
Het is geen straf.
Weet je wat het ook is? Die uurtjes in de nacht voor mij alleen. Het is geen straf.
Mediteren zou natuurlijk beter zijn. Ik heb er al veel over gelezen en heb een meditatie cd in huis, die ik echt ga afluisteren binnenkort.
Alles bij elkaar sprokkel ik met dutjes na het eten en de gebroken uren in de nacht genoeg uren slaap bij elkaar. Het mag vast helemaal niet van alle slaapspecialisten, maar ik doe het voorlopig even lekker zo.
En jij? Val jij in slaap zodra je je kussen raakt? Of is slapen voor jou ook zo’n dingetje?
